Reclasseringswerker Emily: ‘Met de gedetineerde kijken wat echt nodig is om een constructief bestaan op te bouwen’

Almelo, 25 november 2021

Emily, reclasseringswerker bij Tactus, vertelt wat haar aanspreekt op haar nieuwe werkplek in het Huis van Herstel

Een nieuw begin
Ik ben Emily (31), reeds tien jaar reclasseringswerker binnen de verslavingsreclassering, en sinds december 2020 werkzaam bij het Huis van Herstel. Wat mij zo aanspreekt aan deze werkplek, is de nieuwe weg die DJI is ingeslagen met deze pilot. Een kwetsbare hulpbehoevende doelgroep extra zorg en begeleiding bieden, om toe te werken naar een zo succesvol mogelijke terugkeer naar de maatschappij.

Cultuurverschuiving
Het tijdig samenwerken met ketenpartners en personen uit het netwerk van de gedetineerde, zijn daarbij onderdeel van het plan van aanpak. Een behoefte die er vanuit de reclassering eigenlijk al jaren was. En daarmee zien we ook een nieuwe cultuur ontstaan. Met werkers die bereid zijn buiten de kaders te denken en vastgeroeste denkwijzen los durven te laten. Onbekende wegen begaanbaar maken en vooruitstrevend te werk gaan.

Verandertaal uitlokken
Met de gedetineerde kijken wat echt nodig is om een constructief bestaan op te bouwen om niet weer tussen het spreekwoordelijke ‘wal en schip’ te vallen. Want dan sta je in feite al 2-0 achter, voordat je ergens een voet tussen een deur hebt gezet. En dat vertaalt zich in het gedrag van de deelnemers van het project. We zien mensen die zichzelf durven te laten gaan zien in een andere setting dan het bekende regime en ook gemotiveerd raken actief deel te nemen aan een re-integratie traject. Verandertaal uitlokken om de mens achter de gedetineerde te zien. 

De handen ineen slaan
En wat zo leuk is aan ons diverse team; we hebben verschillende achtergronden, we komen met verschillende (levens)ervaringen en er zijn verschillende disciplines, maar allen hebben dezelfde visie. Dat we al na zo’n korte tijd in het werkveld aan de start van het project een goed geoliede machine beginnen te worden met elkaar, inspireert me om verder te werken met deze club mensen. 

Reflectie als bouwsteen
Maar een pilot betekent ook het wiel uitvinden, evalueren, bijsturen en een koers bepalen om weer verder te kunnen gaan. Soms zelfs misschien onderuitgaan. Maar de kleine successen motiveren om onszelf verder te ontwikkelen. Voor ons als werkers is het dan ook van belang dat we in staat zijn om regelmatig te kunnen reflecteren op het werk dat we doen, wat het meeste positieve resultaat geeft maar ook wat minder goed aanslaat, en wat onze rol in het geheel is.

Regisseur van je plan worden
De onvoorspelbaarheid die inherent is aan de doelgroep maakt dat we soms na vele inspanningen alsnog tegen een muur kunnen oplopen. Ook die acceptatie hoort bij het proces; we kunnen doen wat tot onze mogelijkheden behoort, maar elke deelnemer van het project blijft verantwoordelijk voor zijn eigen re-integratieplan en toewijding.

Ketenaanpak
Naast het begeleiden van de deelnemers van het project houden we ons in deze fase bezig met het Huis van Herstel op de kaart zetten bij ketenpartners door (digitaal) voorlichting te geven. Het in kaart brengen van mogelijke instroom is ook een terugkerende taak; het screenen van gedetineerden op geschiktheid voor een eventuele plaatsing is daar bijvoorbeeld onderdeel van.

Een project in ontwikkeling
Daarnaast worden er intakegesprekken met gedetineerden gevoerd. Naarmate het project vordert, zullen we meer te maken gaan krijgen met uitstromers en de vraagstukken en eventuele knelpunten die daar mee gepaard gaan. Ik ben benieuwd hoe het project zich verder zal ontwikkelen, maar ik kan in ieder geval met trots zeggen dat ik een klein tandwieltje in het groter geheel mag zijn.